Persfotograaf in de Formule 1

Jeugdherinneringen

De eerste keer dat ik met mijn vader meeging naar een Formule 1-wedstrijd weet ik nog goed. Samen met mijn vader en mijn neef gingen we naar De Grand Prix op het circuit van Spa-Francorchamps. Daar zaten we dan, in de kou, te verkleumen in de modder. Maar ondanks de kou was het ontzettend gaaf om mee te maken. Als Belg is dit natuurlijk dé race van het jaar. De ambiance, de duizenden bezoekers, de bekende coureurs en de teams eromheen; het was allemaal zo groots. Het werd een evenement dat we elk jaar weer bezochten. Naarmate de jaren vorderden begon ik stiekem jaloers te worden op de persfotografen. Zij konden echt dichtbij het asfalt komen en hadden het beste zicht op de race.

Een portfolio opbouwen

Mijn vader was hobbyfotograaf en fan van de autosport, waardoor ik al in mijn tienerjaren aan de slag ging met autosportfotografie. Eerst alleen bij circuits, later ook ging ik ook rally’s fotograferen. Mijn vader en ik hadden zelf een fotowebsite over autosport gemaakt. Hierop plaatsten we onze foto’s van de raceweekenden. Zo kregen we, met de website als portfolio, steeds vaker toegang tot persplekken. Maar de Formule 1 bezoeken als persfotograaf leek onhaalbaar. De concurrentie was simpelweg te groot.

Op een gegeven moment was een fotowebsite niet meer voldoende om een persaccreditatie te bemachtigen en richtten we een nieuwswebsite op over autosport. We plaatsen nog steeds onze foto’s, maar dan met actuele nieuwsberichten erbij. We volgden de belangrijke nationale en internationale raceklassen. Waar mogelijk (lees bereikbaar) probeerden we vanaf locatie verslag te doen. Maar het merendeel deden we gewoon vanuit huis. We volgden de races via tv, live streams en zelfs persberichten, die we dan vertaalden. Wat er maar voorhanden was, Hier ging veel tijd in zitten in het weekend, maar gelukkig kon ik dit doen naast min studie.

Onze website kreeg genoeg bezoekers om in aanmerking te komen voor persaccreditaties. Op het hoogtepunt was startgrid.be zeker één van best bezochte autosport nieuwswebsites van België. Hiermee sleepten we zelfs een persaccreditatie voor de 24 uur van Le Mans in de wacht. Met het fotograferen van de 24 uur van Le Mans hadden mijn vader ik alles bereikt wat we wilden bereiken.

Toen het onderhouden van de website teveel tijd ging kosten naast mijn kantoorbaan, namen we het besluit om de stekker eruit te trekken. Een half jaar lang maakte ik geen foto’s meer.

Na een half jaar niet gefotografeerd te hebben, begon het te kriebelen om toch weer aan de slag te gaan met fotografie. Vlak daarna werd ik benaderd door een oude bekende uit de fotografiewereld. Met de vraag of het mij leuk leek om eens wat fotografieopdrachten te doen. Die vraag kwam op het juiste moment en ik besloot als freelancefotograaf aan de slag te gaan. Nu ga ik op pad wanneer zij me nodig hebben en het mij uitkomt. Dat vind ik een fijne manier. Er was echter nog één grote wens: de Formule 1 wedstrijd als persfotograaf meemaken.

De ommekeer: van toeschouwer tot persfotograaf

Dit jaar was het dan zo ver: mijn eerste keer als persfotograaf bij een Formule 1 wedstrijd. Ik zal dat weekend nooit vergeten. Waar ik voorheen op de tribune zat, mocht ik nu bij hetzelfde evenement aan de slag als persfotograaf. Dit was de ommekeer waar ik zo lang van had gedroomd. Het was een bijzonder weekend.

Van start tot finish

Als fotograaf zijn er een aantal foto’s die je wilt maken. Daar zitten ook een aantal vaste momenten bij, zoals de start en finish van de Grand Prix. Dat betekent wel dat ik de afstand daartussen, al snel enkele kilometer, moet overbruggen. De locatie in de Ardennen zorgt ervoor dat je veel aan het klimmen bent. Dat is nog aardig aanpoten met alle fotoapparatuur kan ik je vertellen. Tijdens de race loop ik als fotograaf de longen uit m’n lijf. Je hebt tenslotte maar anderhalf uur de tijd.

Ook na de race zijn er momenten die je wilt vastleggen. Vaak zie je dan een stuk ontlading bij de coureurs. Op zondag, toen de Grand Prix werd gereden, kwam Charles Leclerc als eerste over de finish. Voor hem was het een weekend om nooit te vergeten. Het was namelijk zijn eerste zege in de Formule 1. Helaas was de andere reden dat zijn vriend Anthoine Hubert de dag daarvoor was omgekomen. Anthoine was coureur in de Formule 2 en crashte eerder dat weekend op hetzelfde circuit. Na afloop van de race wist ik dit moment te vangen. Hiermee kwam een einde aan een emotioneel weekend.

Omdat ik tijdig bij het podium wilde zijn had ik het op een lopen gezet. Normaal gezien rijden er fotografen shuttles langs het circuit, waar je als geaccrediteerd fotograaf door opgepikt kan worden. Idealiter had ik 30 minuten voor het einde van de race zo’n shuttle genomen. Deze keer kwam er echter geen shuttle door, waarschijnlijk door de drukte in de paddock. Er zat dus maar één ding op; lopen. De race was net afgelopen en de top 3 auto’s reden naar het podium. Nat van het zweet kwam ik aan in de pitlane, waar ik zag hoe Charles Leclerc z’n auto parkeerde en uitstapte. Ik kon nog net op tijd m’n lens tussen twee andere fotografen duwen en maakte m’n shot van het weekend. Ik had zelfs geen tijd om m’n instellingen te controleren, maar gelukkig ging het net goed.

Op de juiste plek staan

Een moment vangen dat maar één keer voorkomt. Daar zit voor mij de grootste uitdaging in. Je kunt een coureur niet vragen of hij die ene actie nog eens over wil doen. Daarom moet je aanvoelen waar de actie gaat plaatsvinden. Voorbereiding en ervaring zijn hierbij erg belangrijk. Tijdens mijn voorbereiding op circuits die nieuw voor me zijn, kijk ik altijd even naar eerder gemaakte foto’s. Zo kun je vaak wel achterhalen op welke plekken je goed zicht hebt op het circuit. Daar ligt ook mijn kracht als autosportfotograaf: ik weet waar en wanneer ik ergens moet staan voor een goede foto, zodat ik geen moment mis.